14 Niedziela Zwykła – Rok C
Apostołowie i uczniowie Pańscy

Cieszcie się, że wasze imiona
zapisane są w niebie  (Łk 10,20)

Starożytne Kanaan, dzisiejsza Palestyna – Ziemia Święta
jest miejscem wyjątkowym w skali całego świata.
To obszar surowy, pełen przeciwieństw. Rozciąga się
nad rzeką Jordan, oraz dwoma jeziorami: pełnym życia
jeziorem Genezaret i zupełnie go pozbawionym Morzem
Martwym. Można spotkać porównanie, że te przedziwne
jeziora, to symbol dobra i zła, które nauczył nas rozróżniać
Jezus Chrystus.

Głównym terenem działalności Pana Jezusa była Galilea.
W Nazarecie spędził dzieciństwo i młodość, a gdy rozpoczął
publiczną działalność wędrował najczęściej wokół jeziora
Galilejskiego. Wśród miejsc najczęściej odwiedzanych
było Kafarnaum nazwane nawet „miastem Jezusa” (Mt 9,1).
Nauki, które głosił Pan Jezus i  czynione przez Niego cuda,
budziły zaciekawienie i podziw, gromadziły liczne rzesze ludzi.
Spośród nich, Chrystus wybrał grupę Dwunastu Apostołów –
imiona wszystkich wymienia Ewangelia. Do wspólnoty Jezusa
należeli także uczniowie (por. Łk 6,17), którzy uznawali Go
za nauczyciela i towarzyszyli Mu na palestyńskich drogach
(Łk 19,37; J 4,1; 9,27-28), ale też uczniowie ukrywający
swoją wiarę z obawy przed faryzeuszami, na przykład
Józef z Arymatei (Mt 27,57; J 19,38). Po zapowiedzi
ustanowienia Eucharystii (J 6,60), niektórzy uczniowie
opuścili Mistrza – nie rozumiejąc Tajemnicy. Nie prosili też
o Jej wyjaśnienie, dlatego Pan Jezus pozostawił im wolność
decyzji. Dzieje Apostolskie nazywają „uczniami” również
tych wyznawców Chrystusa, (Dz 6,1; 9,1-10), którzy z Nim
nie chodzili, ale przyjęli głoszoną naukę i chrzest. Nazwa
„chrześcijanie” pojawiła się w Antiochii już w pierwszych
latach po Zmartwychwstaniu (Dz 11,26).

Pierwsi uczniowie posyłani przez Pana Jezusa z misją
głoszenia przesłania: „Przybliżyło się do Was Królestwo Boże”,
mogli z Jego woli, dla potwierdzenia swojej wiarygodności
uzdrawiać chorych, wypędzać złe duchy, a nawet wskrzeszać
zmarłych (Mk16,17-18). Pierwsi apostołowie i uczniowie
Chrystusa, otrzymali podczas Ostatniej Wieczerzy sakrament
kapłaństwa, a przed Wniebowstąpieniem – misję głoszenia
Ewangelii na całym świecie. Realizacja tego zadania stała się
wzorem dla następnych pokoleń wyznawców Mistrza z Nazaretu.
Pragnący służyć Chrystusowi, są wyświęcani przez swoich
poprzedników na biskupów i kapłanów od czasów apostolskich.

Święty Paweł napominał: „Bądźcie naśladowcami moimi,
tak jak ja jestem naśladowcą Chrystusa” (1 Kor 11,1).
Wiernych w Tesalonikach, pocieszał: „A wy, przyjmując
słowo, pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha Świętego,
staliście się naśladowcami naszymi i Pana” (1 Tes 1,6).
Swojemu uczniowi Tymoteuszowi przypominał:
„Ty natomiast poszedłeś śladami mojej nauki, sposobu życia,
zamierzeń wiary, cierpliwości, wytrwałości, prześladowań,
cierpień, jakie mnie spotkały […] – a ze wszystkich wyrwał
mnie Pan!” (2 Tm 3,10-11). Jednak nawet św. Pawłowi,
rozumiejącemu, że pełne oddanie się Chrystusowi
przyczynia się do zbawienia, wyrwały się słowa skargi:
„Odtąd niech już nikt nie sprawia mi przykrości: przecież ja
na ciele swoim noszę blizny, znamię przynależności
do Jezusa” (Ga 6,17).

Święty Jan Paweł II, w katechezie, tak sprawę tę rozważał:
„Ewangelia, głosi, że Jezus przydziela 72 uczniom misję
podobną do tej, którą otrzymało Dwunastu: uczniowie
zostają posłani, by głosić przyjście Królestwa Bożego.
To przepowiadanie będą realizować w imieniu Chrystusa
i w mocy Jego autorytetu: «Kto was słucha, Mnie słucha,
a kto wami gardzi, Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi,
gardzi Tym, który Mnie posłał» (Łk 10,16). Podobnie
jak Dwunastu, uczniowie otrzymują władzę wypędzania
złych duchów (por. Mk 6,7; Łk 9,1), toteż po pierwszych
doświadczeniach mówią do Jezusa: «Panie, przez wzgląd
na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają».
Tę władzę potwierdza również Jezus: «Widziałem szatana,
spadającego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę
stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze
przeciwnika» (Łk 10,17-19). Oni również mają uczestniczyć
wraz z Dwunastoma w odkupieńczym dziele jedynego
Kapłana Nowego Przymierza. Chrystus im także pragnął
przekazać misję i władzę podobną do tej, którą otrzymało
Dwunastu. Ustanowienie prezbiteratu nie jest więc tylko
odpowiedzią na praktyczne potrzeby biskupów odczuwających
brak współpracowników, lecz wiąże się z wyraźnym zamiarem
Chrystusa”.

Ks. Stefan Misiniec