Rozważania o wierności
28 Niedziela Zwykła
Jeśli my odmawiamy wierności,
On wiary dochowuje, bo nie może
zaprzeć się siebie samego
(2 Tm 2,13)
Wierność jest podstawą wszelkiej przyjaźni między ludźmi;
należy do klasycznych wartości moralnych. Wierzymy
komuś w przekonaniu, że on jest wierny wypowiedzianemu
słowu, podjętym zobowiązaniom. Wierność w religii
i w stosunkach międzyludzkich wiąże się z wiarą.
Wierność jest atrybutem samego Boga, objawiającego się
ludziom, stale troszczącego się o człowieka. Cały Stary
Testament świadczy, że Stwórca jest „Bogiem wiernym,
zachowującym przymierze i miłość do tysiącznego pokolenia
względem tych, którzy Go miłują i strzegą Jego praw”
(Pwt 7,9). Wyrazem Bożej wierności stała się obecność
Boga w historii Ludu Wybranego, dla którego jest Pasterzem.
Już do Noego i jego synów Bóg powiedział: „Oto Ja zawieram
przymierze z wami i waszym potomstwem, które po was będzie”
(Rdz 9,9). Następne przymierze zawarł Bóg z Abrahamem
(Rdz 17,1-21) a potem z Mojżeszem: „Wtedy wziął Księgę
Przymierza i czytał ją głośno ludowi. I oświadczyli: «Wszystko,
co powiedział Pan, uczynimy będziemy posłuszni». Mojżesz
wziął krew i pokropił nią lud, mówiąc «Oto krew przymierza,
które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów»”
(Wj 24,7-8). Nowe i wieczne Przymierze zawarł Chrystus.
Przed Ofiarą złożoną na Krzyżu powiedział w Wieczerniku:
„Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was
będzie wylana” (Łk 22,20). Najstarszy zapis ustanowienia
Eucharystii mamy u św. Pawła Apostoła: „Podobnie skończywszy
wieczerzę, [Jezus] wziął kielich, mówiąc: «Kielich ten jest Nowym
Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie,
na moją pamiątkę»” (1 Kor 11,25). Przymierze to zapowiadał
prorok Jeremiasz: „Oto nadchodzą dni – wyrocznia Pana – kiedy
zawrę z domem Izraela [i z domem Judy] nowe przymierze.
Nie takie przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy
ująłem ich za rękę, by wyprowadzić ich z ziemi egipskiej.
To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich władcą –
wyrocznia Pana. Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę
z domem Izraela po tych dniach – wyrocznia Pana: Umieszczę
swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach.
Będę ich Bogiem, oni zaś będą mi ludem” Jr 31,31-33).
Będzie to przymierze powszechne i wieczne. Przypominać je
będzie człowiekowi głos wewnętrzny – głos sumienia.
Pan Jezus w nauczaniu nawiązywał do potrzeby wierności
w każdej sprawie. W przypowieściach o wiernym
i niewiernym słudze (Mt 24,45-51) oraz o talentach, zapowiada,
że nagrodzeni zostaną wypełniający wolę swego Pana.
Autor listu do Hebrajczyków poleca patrzeć na przykład
„Arcykapłana naszego wyznania, Jezusa, bo On jest wierny…”
(Hbr 3,1). W ostatniej księdze Nowego Testamentu Jezus
Apokaliptyczny obiecuje Apostołowi Janowi: „Bądź wierny
aż do śmierci, a dam ci wieniec życia” (Ap 2,10). Święty Paweł
zalicza wierność do owoców Ducha Świętego (por. Ga 5,22).
Wierność Bogu jest odpowiedzią człowieka na wezwanie
zawarte w Jego Przymierzu. Chrystus zachęca: „Wytrwajcie
w miłości mojej” (J 15,9). Wierność Bogu sprawdza się
nawet w drobnych sprawach: „Kto w bardzo małej sprawie
jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny” (Łk 16,10-12).
Jak głosi Ewangelia Janowa – wierność to „trwanie w Bogu,
żeby On trwał w nas” (J 15,4). „Człowiek musi posiadać
niezwykłą godność, skoro został wezwany do uczestnictwa
w życiu Boga samego” (św. Jan Paweł II, Kraków-Błonia 1979).
Wierność wymaga dojrzałości emocjonalnej, poczucia
odpowiedzialności za drugiego człowieka lub powierzonej
społeczności, ale także za swoją rodzinę, za ojczyznę
i jej status w świecie. Wierność ideałom wolności umacniała
całe pokolenia Polaków w dążeniu do niepodległości.
Wierność „Bogu, Krzyżowi i Ewangelii” kształtowała państwo
polskie, polską wspólnotę i świadomość narodową.
Wierność nie jest ciężarem, nie ogranicza człowieka –
odwrotnie, będąc wyrazem wewnętrznej hierarchii wartości
chroni miłość we wszystkich jej przejawach.
„Równocześnie cały ten historyczny proces świadomości
i wyborów człowieka – jakże bardzo związany jest z żywą
tradycją jego własnego narodu, w której poprzez całe pokolenia
odzywają się żywym echem słowa Chrystusa, świadectwo
Ewangelii, kultura chrześcijańska, obyczaj zrodzony z wiary,
nadziei i miłości. Człowiek wybiera świadomie, z wewnętrzną
wolnością – tu tradycja nie stanowi ograniczenia: jest skarbcem,
jest duchowym zasobem, jest wielkim wspólnym dobrem,
które potwierdza się każdym wyborem, każdym szlachetnym
czynem, każdym autentycznie po chrześcijańsku przeżytym
życiem” (św. Jan Paweł II, Kraków-Błonia 1979).
Dochowanie wierności pomaga człowiekowi w dokonywaniu
właściwych życiowych wyborów i wypełnianiu podjętego
na obranej drodze zobowiązania. Uczynione śluby – małżeńskie,
zakonne, lub kapłańskie – które wiążąc człowieka przed Bogiem
i wobec drugiego człowieka, zobowiązują do wytrwałego
dawania siebie – też są źródłem nieustannej pomocy Bożej.
Stąd przykłady ludzi żyjących na co dzień z Bogiem,
postępujących zgodnie z wyznawanymi zasadami, spójnych
w słowach i czynach: dobrych, szlachetnych, uczciwych
i ofiarnych – nie raz heroicznie posługujących swym
najbliższym a kiedy zachodzi konieczność – także innym
potrzebującym. „Wierny jest Bóg i nie dozwoli was kusić
ponad to, co potraficie znieść, lecz zsyłając pokusę,
równocześnie wskaże sposób jej pokonania abyście mogli
przetrwać” (1 Kor 10,13).
„Czy można odepchnąć to wszystko? Czy można powiedzieć
„nie”? Czy można odrzucić Chrystusa i wszystko to, co On
wniósł w dzieje człowieka? Oczywiście, że można.
Człowiek jest wolny. Człowiek może powiedzieć Bogu: nie.
Człowiek może powiedzieć Chrystusowi: nie. Ale – pytanie
zasadnicze: czy wolno? I w imię czego „wolno”? Jaki argument
rozumu, jaką wartość woli i serca można przedłożyć sobie
samemu i bliźnim, i rodakom, i narodowi, ażeby odrzucić,
ażeby powiedzieć „nie” temu, czym wszyscy żyliśmy
przez tysiąc lat?! Temu, co stworzyło podstawę naszej
tożsamości i zawsze ją stanowiło” (św. Jan Paweł II, Homilia
wygłoszona 10 czerwca 1979 w czasie Mszy św. na Błoniach
w Krakowie, podczas pierwszej pielgrzymki Papieża
Polaka do Ojczyzny).