Proroctwo Izajasza

2 niedziela Adwentu – A

 

Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści odrośl

z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański,

duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa,

duch wiedzy i bojaźni Pańskiej.

Upodoba sobie w bojaźni Pańskiej (Iz 11,1-2)

 

Zapowiedź nadejścia Mesjasza, oraz  nadzwyczajne

okoliczności towarzyszące Jego przyjściu na świat,

prorok Izajasz opisał językiem poezji. Jej piękno świadczy

o wielkiej wrażliwości twórcy na sprawy Boże.

 

„Izajasz jest niezwykłym świadkiem mesjańskich oczekiwań

Izraela oraz ludzkości we wszystkich epokach” – pisze

św. Jan Paweł II – „Jego charakterystyczny język jest

równocześnie nasycony dogłębną treścią metafizyczną.

[…] Jest prorokiem, jest głosem Boga samego. Głosi on

Boga żywego, Boga, który się objawia, który przemawia

do człowieka. Głosi Słowo, które ma przyjść na świat.

«Oto wasz Bóg! Oto Pan Bóg przychodzi z mocą»

(Iz 40,9-10). Wydarzenie nocy betlejemskiej dokona się

w głębokiej ciszy. A jednak aniołowie dadzą o nim znać.

Pasterze betlejemscy, pierwsi świadkowie Bożego

Narodzenia, usłyszą chóry anielskie, które głosić będą

chwałę Boga na wysokości, a na ziemi pokój ludziom

Bożego upodobania (por. Łk 2,13-14). Prorok daje temu

wyraz w słowach, które po tylu wiekach nie straciły nic

ze swego piękna i mocy”.

 

W swym proroctwie Izajasz wskazał ród Jessego –

skromnego pasterza z Betlejem, protoplasty dynastii

królewskiej, który będzie „wybranym korzeniem,

wypuści odrośl i upodoba sobie w bojaźni Pańskiej”.

Najmłodszy spośród siedmiu synów Jessego, Dawid,

namaszczony został przez Samuela na drugiego

z kolei króla Izraelskiego. „Z pnia” rodowego Dawida

„wyrośnie różdżka” obdarzona darami Ducha Pańskiego.

W przepowiedni wskazane zostało dokładnie miejsce

narodzenia Mesjasza – Betlejem. W tamtym czasie

dwie miejscowości nosiły tę nazwę: jedno Betlejem,

w ziemi Efrata (judzkie), położone było 10 km

na południe od Jerozolimy, drugie w ziemi Zabulona

(Joz 19,15). Prorok Micheasz uściślił przepowiednię

Izajasza: „A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś

wśród plemion judzkich! Z ciebie wyjdzie dla mnie Ten,

który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie jego

od początku, od dni wieczności. Przeto [Pan] porzuci ich

aż do czasu, kiedy porodzi mająca porodzić” (Mi 5,1-2).

W ostatnim zdaniu prorok wskazał na Matkę Mesjasza.

Myśl tę rozwinął Izajasz (7,14): „Słuchajcie więc,

domu Dawidowy: […] Dlatego Pan sam da wam znak:

Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem

Emmanuel. Śmietanę i miód spożywać będzie, aż nauczy się

odrzucać zło a wybierać dobro”. Tak więc „dom Dawidowy”

będzie miejscem narodzenia obiecanego Syna.

Jego imię Emanuel znaczy „Bóg z nami”, w nawiązaniu

do Psalmu 46,8: „Pan Zastępów jest z nami, Bóg Jakuba

jest naszą obroną”. Wcześniejsze wyrażenie: „pochodzenie

jego od początku, od dni wieczności” oznacza nieziemskie

pochodzenie Mesjasza. Jednocześnie oznacza też,

że pojawi się jako człowiek: Znany jest cytat: „Albowiem

Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego

barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem:

Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec,

Książę Pokoju. Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju

bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem,

które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością,

odtąd i na wieki” (Iz 9,5-6).

 

Prorok Izajasz nazywany jest ewangelistą Starego Testamentu.

Nakreślając okoliczności przyjścia Syna Bożego na ziemię,

opisał także Jego cechy charakteru, działalność mesjańską,

cierpienia i śmierć męczeńską „Sługi Jahwe”. Tak więc,

Mesjasz będzie pochodził z rodu Dawida i zasiądzie

na jego tronie. Będzie prawdziwym Bogiem, ale także

człowiekiem narodzonym z Dziewicy, księciem pokoju

i troskliwym ojcem swego narodu. Przyniesie i utrwali

na ziemi pokój, zaprowadzi sprawiedliwość, i praworządność.

Dokona odnowy moralnej człowieka, uwolni go z niewoli

grzechu i szatana, pojedna ze Stwórcą. Uczyni to z łaski

swego miłosierdzia – z miłości do ludzi przez siebie

stworzonych. Mesjasz może tego dokonać, ponieważ jest

jedynym sprawiedliwym. Paweł Apostoł przeanalizował

tę prawdę szeroko w Liście do Filipian pisząc

o posłuszeństwie Jezusa woli Ojca: On „uniżył samego siebie,

stawszy się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej”

(Fp 2,8). Jego śmierć krzyżowa stała się źródłem zbawienia

dla wszystkich, których uczynił sprawiedliwymi: „Albowiem

jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się

grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy

staną się sprawiedliwi” (Rz 5,19), gdyż nieposłuszeństwo

wobec Boga uniemożliwia człowiekowi korzystanie

z darów miłosierdzia ofiarowanych przez Mesjasza.