4 Niedziela Wielkanocna – Rok B
Kamień węgielny Kościoła

On jest kamieniem odrzuconym
przez was, budujących, tym
który stał się kamieniem węgielnym.
I nie ma w żadnym innym zbawienia…
(Dz 4,11 i 12)

– te słowa wypowiedział św. Piotr Apostoł, gdy uzdrowił
żebraka chromego od urodzenia. Człowiek ów, nie otrzymał
od św. Piotra jałmużny, ale  usłyszał zdumiewające polecenie:
„W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!” Na te słowa
odzyskał zdrowie i „cały lud zobaczył go chodzącego
i chwalącego Boga” (Dz 3,9). Dar św. Piotra był cenniejszy
od jednorazowego datku, dał bowiem choremu  życiową
niezależność.

Świadków cudu, zgromadzonych przy bramie świątynnej
w Jerozolimie „ogarnęło zdumienie i zachwyt z powodu tego,
co go spotkało”. Wtedy Piotr wygłosił poruszającą „mowę”
– kazanie o Chrystusie, który był Święty i Sprawiedliwy,
ale zdradzony przez lud i skazany na okrutną mękę i śmierć.
Bóg jednak wskrzesił Go z martwych – co zapowiadali
prorocy. Wielu z pięciu tysięcy „którzy słyszeli naukę”
uwierzyło Apostołowi, jednak straż świątynna i saduceusze
natychmiast zatrzymali Piotra i Jana pod zarzutem, że głoszą
„zmartwychwstanie umarłych w Jezusie”. Przesłuchanie
odbyło się już wobec najwyższych władz: „Następnego dnia
zebrali się ich przełożeni i starsi, i uczeni w Jerozolimie […]
Postawili ich w środku i pytali: Czyją mocą albo w czyim
imieniu to uczyniliście?” Odpowiedź Piotra była zaskakująco
odważna – godna pierwszego papieża: „niech będzie wiadomo
wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa
Chrystusa Nazarejczyka – którego wy ukrzyżowaliście,
a którego Bóg wskrzesił z martwych – że przez Niego ten
człowiek stanął przed wami zdrowy” (Dz 4,10). I przytoczył
argument koronny, wywodzący się z prorockiego Psalmu
(118,22), przepowiadający, że Mesjasz – „kamień węgielny”
wielkiej budowy Nowego Izraela, zostanie wzgardzony
i odrzucony.

Piotr Apostoł powrócił do tego stwierdzenia w pierwszym
swoim liście, gdy rozważał sprawę rozwoju gminy
chrześcijańskiej – budowanej, żywego domu Boga. Jezus
Zmartwychwstały jest „żywym kamieniem” węgielnym,
„drogocennym” (Iz 28,16), wybranym przez Boga –
i wznoszonej budowli nadaje kierunek i jedność.
Chrześcijanie jako „żywe kamienie”, przez łączność
ze swoim Mistrzem, z którego czerpią nadprzyrodzone
życie, przyczyniają się do wzrostu tej świątyni. Pisze
św. Piotr : „To bowiem zawiera się w Piśmie:  Oto kładę
na Syjonie kamień węgielny, wybrany drogocenny, a kto
wierzy w niego, na pewno nie zostanie zawiedziony.
Wam zatem – którzy wierzycie, cześć. Dla tych zaś,
co nie wierzą, właśnie ten kamień, którzy odrzucili
budowniczy, stał się głowicą węgła – i kamieniem
upadku, i skalą zgorszenia” (1 P 2,6-8).

W starożytności kamień węgielny był wkładany
do fundamentu i miał znaczenie konstrukcyjne, ponieważ
spajał narożniki budowli. Niekiedy  wypisywano na nim
imię budowniczego lub inne ważne znaki.

Z pouczeniem św. Piotra o budowie z „żywych kamieni”,
harmonizuje nauka św. Pawła Apostoła, który pierwszych
chrześcijan w Efezie uświadamia: „A więc nie jesteście już
obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami
świętych i domownikami Boga – zbudowani na fundamencie
apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam
Jezus Chrystus. – I dodaje – W Nim zespolona cała budowla
rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także
wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić
mieszkanie Boga przez Ducha” (Ef  2,19-22).

Człowiek związany z Chrystusem, buduje swoje życie
na trwałym fundamencie, co kontrastuje ze zmiennością
ludzi niedojrzałych w wierze lub zagubionych.

Święty Jan Paweł II wołał na krakowskich Błoniach,
w czasie pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny:
„Musicie być mocni, drodzy bracia i siostry!
Musicie być mocni tą mocą, którą daje wiara!
Musicie być mocni mocą wiary! Musicie być wierni!
Dziś tej mocy bardziej wam potrzeba niż w jakiejkolwiek
epoce dziejów. […] Musicie być mocni, drodzy bracia
i siostry, mocą tej wiary, nadziei i miłości świadomej,
dojrzałej, odpowiedzialnej, która pomaga nam
podejmować ów wielki dialog z człowiekiem i światem
na naszym etapie dziejów – dialog z człowiekiem
i światem zakorzeniony w dialogu z Bogiem samym:
z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym – dialog zbawienia”