18 Niedziela Zwykła – Rok B

Człowiek dawny i nowy

…trzeba porzucić dawnego człowieka, […]
i przyoblec człowieka nowego,
stworzonego na obraz Boga (Ef 4,22 i 24)

Wyrażenia „dawny człowiek” używa św. Paweł
w odniesieniu do poganina. Apostoł nakreślił smutny
obraz pogan żyjących bez chrztu „w niewiedzy”
pod „władzą ciemności” (Kol 1,13), opanowanych
„zatwardziałością serca”, utratą wrażliwości na dobro
moralne i „obecność dla życia Bożego”. Nieczułość
sumienia, przejawia się między innymi rozprzężeniem
życia erotycznego, któremu poganie oddają się, zdaniem
Apostoła – „zachłannie, popełniając wszelkiego rodzaju
grzechy nieczyste” (Ef 4,19). Paweł Apostoł domaga się
od wyznawców Chrystusa bezwzględnego rozstania się
ze sposobem życia „dawnego człowieka”, który wskutek
żądz łatwo ulega dalszemu „zepsuciu”. Przyjmując nowy
sposób życia, chrześcijanin uczy się żyć „w Chrystusie”.
Apostoł wyjaśnia: „Niegdyś bowiem byliście ciemnością,
lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie
jak dzieci światłości. Owocem bowiem światłości jest
wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda. Badajcie,
co jest miłe Panu” (Ef 5,8-9). Zachęta Apostoła Narodów
idzie dalej: trzeba „odnowić się duchem w waszym myśleniu,
przyoblec człowieka nowego, stworzonego według Boga,
w sprawiedliwości i prawdziwej świętości” (Ef. 4,24).
Wymaga to pracy nad sobą i współdziałania z łaską Bożą.

W drugim liście do Tesaloniczan, wyjaśniając sprawę
czasów ostatecznych i okoliczności Paruzji, Święty Paweł
użył też określenia: „człowiek grzechu”. „Niech was
w żaden sposób nikt nie zwodzi, […] dopóki nie przyjdzie
najpierw odstępstwo i nie objawi się człowiek grzechu,
syn zatracenia, który sprzeciwia się i wynosi ponad
wszystko, co nazywa się Bogiem lub tym, co odbiera cześć
(Dn 11,36), tak że zasiądzie w świątyni Boga (Ez 28,2)
dowodząc, że sam jest Bogiem” (2 Tes 2,3-4).
Komentatorzy Pisma świętego wyjaśniają, jak to rozumieć:
przed drugim przyjściem Chrystusa na ziemię, będzie
działał „człowiek grzechu”, „syn zatracenia” –
w rozumieniu jednostkowym lub zbiorowym – który
swoim postępowaniem spowoduje największe nasilenie
„bezbożności”. Potęgi i moce duchowe, pozostające
na usługach złych ludzi, wzmogą bezwzględne działania
wrogie Kościołowi i Panu Bogu.