Biblijna zapowiedź Mesjasza                  

1 Niedziela Adwentu – A

On będzie rozjemcą pomiędzy ludami

i wyda wyroki dla licznych narodów.

Wtedy swe miecze przekują na lemiesze,

a swoje włócznie na sierpy (Iz 2,4)

W mrokach dziejów istniał zakątek ziemi, nazywany dziś

Palestyną lub Ziemią Świętą. Mieszkało tam plemię,

wywodzące się od Abrahama, które chroniąc świętą

tradycję praojców, przekazywało przez pokolenia treść

objawienia Bożego, danego protoplastom. Nazywano ich

Izraelitami, od imienia patriarchy Jakuba, który był

wnukiem Abrahama, i jak on – czcił Jednego Boga.

 

Abraham przybył z Ur Chaldejskiego – miasta

w Mezopotamii, na  ziemię wskazaną w wizji przez Boga.

Wędrował z całą swoją rodziną, szukając miejsca

na dłuższe osiedlenie i pastwisk dla trzody. Potomkowie

Abrahama szukali w latach nieurodzaju pomocy

w sąsiednim Egipcie. Tam po latach stali się niewolnikami,

ciemiężonymi przez faraona. Powrót do ojcowizny

dokonywał się pod wodzą Mojżesza, któremu Bóg

objawił się w ognistym krzewie i przekazał swą wolę.

Pan mówił: „Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego

w Egipcie i nasłuchałem się narzekań jego […]

Zstąpiłem, aby go wyrwać z ręki Egiptu i wyprowadzić

z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która

opływa w mleko i miód […] oto posyłam cię do faraona,

i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu” (Wj 3,7-11 ).

 

Podczas wędrówki obfitującej w liczne udręki i nieszczęścia,

następował proces scalania i dojrzewania społeczności

Izraelitów, wywodzącej się z jednego pnia rodowego.

Świadomość, że są narodem wybranym przez Boga,

otoczonym Jego opieką, stawała się podstawą ich życia

narodowego i społecznego. Otrzymali też od Boga obietnicę

przybycia Mesjasza, wysłańca Bożego, najlepszego

przewodnika – „Pasterza Izraela”. Z każdym pokoleniem

przybywało szczegółów dotyczących okoliczności

i czasu Jego przyjścia, oraz zadań, jakie Mesjasz podejmie.

 

Wśród największych wizjonerów czasów mesjańskich jest

prorok Izajasz, żyjący w latach około 765 – 701 przed Chr.

Prorok pięknym językiem przekazuje olśniewającą wizję

przyszłości Jerozolimy i „domu Jakuba” (2,1-5).

Na początku wzywa pokolenia Izraela, aby uznały zbawczą

obecność Boga na Syjonie. „Góra świątyni Pana stanie

mocno na wierzchu gór i wystrzeli ponad pagórki.

Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą

i rzekną: «Chodźcie, wstąpmy na górę Pana, do świątyni

Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy

kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo wyjdzie z Syjonu

i słowo Pana z Jeruzalem»” (Iz 2,2-3). Świątynia jest

„mieszkaniem” Bożej chwały, bo łączy niebo z ziemią.

Wysokość wzgórza nie dotyczy fizycznych rozmiarów,

ale znaczenia religijnego. Wędrówka narodów do tej

świątyni odbywać się będzie w celach religijnych,

aby zaczerpnąć z pouczeń Pana dla otrzymania wskazówek

dotyczących duchowego i moralnego kształtowania życia.

Użyte określenia „ścieżki” i „drogi”, oddają słowem

obraz życia nadprzyrodzonego, przy pomocy porównań

i odniesień zaczerpniętych z życia codziennego.

„Dom Jakuba” – to nawiązanie do błogosławieństwa,

jakie Izaak przekazał Jakubowi: „Niechaj ci służą ludy

i niech ci pokłon oddają narody” (Rdz 27,29).

 

Mesjasz, kiedy przyjdzie, odnowi sposób życia ludzkości:

„On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i wyda wyroki

dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują

na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw

narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej

zaprawiać do wojny” (Iz 2,4). Izajasz zachęca: „Chodźcie,

domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej!”

 

Jan Paweł II rozważając ten fragment tekstu Izajasza,

mówił: „Dzięki światłu Ducha Świętego, Prorok ma

bardzo ostrą i uniwersalistyczną wizję zbawienia.

Jeruzalem, miasto położone pośrodku Izraela,

Ludu Bożego wybrania, ma przed sobą wielką przyszłość.

Kiedy prorok mówi, że „słowo Pana wyjdzie z Jeruzalem”,

na wiele wieków przed przyjściem Chrystusa zapowiada

uniwersalność Jego mesjańskiego posłannictwa.

Spojrzenie Izajasza wzbogaca naszą adwentową świadomość.

Ten, który ma przyjść, który ma się „do końca” objawić

właśnie pośrodku świętego miasta Jeruzalem poprzez

swoją Ewangelię, a w szczególności poprzez swój krzyż

i zmartwychwstanie, będzie posłany do wszystkich narodów

świata, do całej ludzkości. Będzie On Bożym Pomazańcem,

będzie Odkupicielem człowieka. Nawiedzenie Jego będzie

trwało krótko, ale posłannictwo przekazane apostołom

i Kościołowi ma trwać do końca świata. Będzie On

Pośrednikiem pomiędzy Bogiem a ludźmi i wielkim głosem

będzie wzywał narody do pokoju, ażeby «przekuły swe

miecze na lemiesze, a włócznie na sierpy» (por. Iz. 2,4).

Stąd właśnie to wezwanie Izajasza zwrócone do narodów

całej ziemi, ażeby swoje oczy i swoje kroki kierowały

w stronę Jeruzalem. […] Orędzie Adwentu jest związane

ze zbliżającym się przyjściem Syna Człowieczego.

Tej świadomości odpowiada wezwanie do czuwania.

Jezus mówi do swoich słuchaczy w Ewangelii według

św. Mateusza: «Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym

dniu Pan wasz przyjdzie. (…) Dlatego i wy bądźcie gotowi,

bo w chwili, której się nie domyślacie Syn Człowieczy

przyjdzie» (Mt 24,42.44). A temu wezwaniu, które wiele

razy powtarza się w Ewangelii, odpowiada znakomicie

fragment listu św. Pawła do Rzymian. Apostoł pisze:

«rozumiejcie chwilę obecną (Rz 13,11). Tak więc

oczekiwanie, które skierowane jest ku przyszłości,

jest nam zawsze ukazywane jako «chwila» już bliska

i obecna. W dziele zbawienia nie można niczego odkładać

na później. Ważne jest każde «teraz»!”