Tu es Petrus – Ty jesteś Piotr
21 Niedziela Zwykła – Rok A

Tobie dam klucze
królestwa niebieskiego (Mt 16,19)

W okolicach Cezarei Filipowej, wypływa spod skał czysta
woda – tak rozpoczyna swój bieg święta rzeka Jordan.
W tamtym miejscu, u jej źródeł, Jezus zadał Apostołom
dwa pytania, odnotowane w Ewangelii św. Mateusza: „Za kogo
ludzie uważają Syna Człowieczego?”(Mt 16,18), i – skierowane
bezpośrednio do Apostołów: „A wy za kogo Mnie uważacie?”

W życiu każdego człowieka, a także we wspólnotach, zdarzają
się chwile szczególnie ważne, czasami o znaczeniu zwrotnym.
Zauważenie znaków i prawidłowe ich odczytanie, ma wpływ na
dalsze decyzje, a w wyniku tego – na bieg wydarzeń. Dwa pytania
Chrystusa, które zaskoczyły uczniów, okazały się kluczowe
w historii Jego Kościoła. Trafność odpowiedzi Piotra: „Ty jesteś
Mesjaszem, Synem Boga żywego” (Mt 16,16), wynikała jednak
jak wyjaśnił Nauczyciel – nie tyle z bystrości umysłu rybaka
z Kafarnaum, ile była darem Boga Ojca.

Wcześniej, nad jeziorem Genezaret, Pan Jezus oznajmił Piotrowi,
że powierzy mu ważne zadanie w swoim Kościele. Stało się to
po cudownym i obfitym połowie ryb, gdy Piotr był wstrząśnięty
widokiem cudu. Chrystus uspakajająco, ale też pouczająco
powiedział: „Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił”. Nauczyciel
wiedział, że Piotr nie jest ideałem, miewa zwątpienia, a w chwili
próby – ze strachu, zaprze się swego Mistrza. Jednak znał też
Piotra oddanego Mu całym sercem i gorąco żałującego chwil
słabości. Jezus ufał, że uczeń zahartuje się w trudnościach
i będzie wystarczająco silny, aby bronić Kościoła oraz umacniać
wyznawców w wierze. Kiedy nadeszła odpowiednia godzina,
wymowna godzina pod Cezareą Filipową, powiedział mu:
„Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój…”
(Mt 16,18).

Po Zmartwychwstaniu, Pan Jezus ukazał się apostołom trzeci
raz i stojąc na brzegu Jeziora Genezaret, trzykrotnie zapytał
bezpośrednio Piotra: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie
więcej aniżeli ci?” Dla ucznia, po tym, co zaszło na dziedzińcu
arcykapłana w czasie Męki Zbawiciela, był to bardzo trudny
sprawdzian. Piotr – świadomy wszystkiego, pełen pokory –
zapewniał: „Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Chrystus,
po wyznaniu przez Piotra miłości do Niego, odpowiedział
słowami: „Paś baranki moje. Paś owce moje” (J 21,15-23),
przekazując Mu władzę pasterską nad powstającą wspólnotą
Kościoła.

Niedziela, 22 października 1978 roku w Rzymie, była słoneczna.
Również w Polsce rozjaśniało się, a ulice naszych miast
opustoszały. To był historyczny dzień inauguracji pontyfikatu
kard. Karola Wojtyły z Krakowa na Stolicę św. Piotra w Rzymie.
Nowy Papież obrał imię Jan Paweł II. Polskie  Media pierwszy raz,
od początku istnienia TVP, zapowiedziały transmisję Mszy Świętej
z Watykanu. W Polsce – w tamtym czasie państwie o ustroju
komunistycznym, było to wydarzenie bez precedensu.
Jan Paweł nawiązał w homilii do wydarzenia z Cezarei Filipowej:
„Słowa [Jezusa] te zaznaczają początek posłannictwa Piotrowego
w historii zbawienia, w dziejach ludu Bożego. Od tego momentu
poprzez takie wyznanie wiary święta historia zbawienia ludu Bożego
miała zyskać nowy wymiar, wyrażać się odtąd w historycznym
wymiarze Kościoła. Ten kościelny wymiar historii ludu Bożego
bierze swoje początki, rodzi się właśnie z tych słów wiary i związany
jest z człowiekiem, który je wypowiedział. Ty jesteś kamieniem,
skałą, opoką, i na tobie jak na opoce zbuduję Kościół mój. Trzeba,
aby dzisiaj w tym właśnie miejscu, te same słowa zostały
wypowiedziane i wysłuchane: «Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego»”.
Z perspektywy wieków widać, że Kościół założony przez Syna
Bożego, tworzą od początku różni ludzie, także z wadami
charakteru. Mimo wielu zagrożeń, Kościół trwa już dwa tysiące
lat. Przekazuje wiernym prawdy wiary, pomaga w realizowaniu
ewangelicznej drogi życia, a przede wszystkim umożliwia
korzystanie z sakramentów świętych – daru Chrystusa
Zmartwychwstałego.

Wierni otaczają czcią miejsce, na którym Pan Jezus ustanowił
prymat św. Piotra. Stawiano tu kolejne świątynie. Obecny kościół
– Sanktuarium Prymatu w Tabgha, odbudowała Kustodia Ziemi
Świętej w 1933 roku. Przy skale „Mensa Christi” (Stół Chrystusa)
modlili się papieże: Paweł VI – 5 stycznia 1964, oraz Jan Paweł II –
24 marca 2000. Obie historyczne pielgrzymki uwiecznił
na kościelnych drzwiach z brązu krakowski artysta rzeźbiarz
prof. Czesław Dźwigaj. Fundatorami drzwi jest Stowarzyszenie
Strzeleckie Bractwo Kurkowe z Krakowa i Katolickie
Stowarzyszenie Civitas Christiana, a pamiątkowej mozaiki,
wykonanej w Madabie w Jordanii – Civitas Christiana oraz
Komisariat Ziemi Świętej w Krakowie. W dolnej części mozaiki
umieszczono napis po łacinie: IOANNI PAULO II POLONIA
DICAVIT SEMPER FIDELIS (Janowi Pawłowi II ofiaruje
Polska zawsze wierna). Drzwi i mozaikę poświęcił kard. Stanisław
Dziwisz. Sanktuarium odwiedzili także papieże:
Benedykt XVI w 2009 roku i Franciszek w 2014.

Ks. Stefan Misiniec