Baranek Boży

2 Niedziela Zwykła – Rok A

A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa
przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał
stał się sprawcą wiecznego zbawienia
dla wszystkich, którzy Go słuchają (Hbr 5,5.7-9)

Barankiem nazywa Chrystusa najczęściej Księga Objawień
św. Jana Apostoła. Chrystus przebywa w chwale nieba, bo jako
baranek ofiarował się za ludzi, którzy dzięki oczyszczeniu się
w Jego krwi mogą stanąć przed „siedzącym na tronie”
Barankiem Apokaliptycznym. Autor księgi pisze: „I ujrzałem,
i usłyszałem głos wielu aniołów dokoła tronu i Zwierząt,
i Starców, a liczba ich była miriady miriad i tysiące tysięcy
mówiących głosem donośnym: «Baranek zabity jest godzien
wziąć potęgę i bogactwo, i mądrość, i moc i cześć, i chwałę
i błogosławieństwo»” (Ap 5,11-12n).

Publiczną działalność Pan Jezus rozpoczął w Galilei, gdzie
przebywał wcześniej. Następnie udał się na południe, do Judei,
gdzie nad Jordanem św. Jan Chrzciciel przygotowywał ludzi
na spotkanie z oczekiwanym od wieków Mesjaszem. Głosem
jasnym i przekonującym oznajmiał, że ta chwila historyczna
nadeszła i oto wypełniają się pisma proroków. Gdy Jezus się
zbliżył, św. Jan przedstawił Go: „Oto Baranek Boży, który
gładzi grzechy świata” (J 1,29). Tytuł nadany Przybyszowi
zawierał ważny klucz informacyjny, znany słuchaczom. Oto
każdego roku, na pamiątkę wyzwolenia z niewoli egipskiej,
Żydzi przeżywali święta Paschy. Księga Wyjścia przypominała,
że Bóg przed wyprowadzeniem Narodu Wybranego z Egiptu
nakazał każdej rodzinie złożyć ofiarę z pierworodnego baranka
a jego krwią oznaczyć drzwi domów. Pamiątką tego wydarzenia
pozostała tradycja, podtrzymywana w tamtym czasie w rodzinach
żydowskich, składania co roku ofiary z baranka w pierwszy dzień
Paschy, a po upieczeniu spożycia go podczas paschalnej wieczerzy.
Święty Paweł Apostoł w nawiązaniu do tej tradycji pisał w liście
do Koryntian: „Chrystus został bowiem złożony w ofierze
jako nasza Pascha” (1Kor 5,7b). Piotr Apostoł pouczał: „Wiecie
bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego
postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym,
srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa, jako
baranka niepokalanego i bez zmazy” (1 P 1,18-19).

W Dziejach Apostolskich mamy relację św. Łukasza z wydarzenia
związanego ze św. Filipem. Kiedy Apostoł szedł drogą z Jerozolimy
do Gazy minął go powóz urzędnika królowej etiopskiej, w którym
czytał księgę proroka Izajasza. Anioł polecił Filipowi dołączyć
do niego. „Gdy Filip podbiegł, usłyszał że tamten czyta proroka
Izajasza: «Czy rozumiesz, co czytasz?» – zapytał. A tamten
odpowiedział: «Jakżeż mogę rozumieć, jeśli mi nikt nie wyjaśni?»
I zaprosił Filipa, aby wsiadł i spoczął przy nim.
A czytał ten urywek Pisma:

Prowadzą Go jak owcę na rzeź
i jak baranek, który milczy, gdy go strzygą,
tak On nie otwiera ust swoich.
W Jego uniżeniu odmówiono mu słuszności.
Któż zdoła opisać ród Jego?
Bo Jego życie zabiorą z ziemi.

«Proszę cię, o kim to Prorok mówi, o sobie czy o kimś innym?»
– zapytał Filipa dworzanin. A Filip wychodząc z tego tekstu
Pisma opowiedział mu Dobrą Nowinę o Jezusie” (Dz 8,30-35).

Święty Jan Paweł II zachęcał: „Tak, Drodzy Bracia i Siostry,
zostaliśmy uświęceni w Chrystusie Jezusie. I zostaliśmy
«powołani do świętości ze wszystkimi, którzy na każdym
miejscu wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa»
(1 Kor 1,2). Jezus Chrystus jest Barankiem Bożym, który
mówi o sobie: «Radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę,
mój Boże, a twoje Prawo mieszka w moim sercu»
(por. Ps 40(39),9). Co to jest świętość? Jest to właśnie radość
z pełnienia woli Bożej. Do doświadczenia tej radości dochodzi
człowiek przez znojną pracę nad sobą, przez wierność prawu
Bożemu, wskazaniom Ewangelii. A także nie bez wyrzeczeń.
Ta radość staje się udziałem człowieka zawsze i wyłącznie
za sprawą Jezusa Chrystusa, Baranka Bożego. Jakże wymowny
jest fakt, że słowa wypowiedziane przez Jana nad Jordanem
słyszymy wtedy, gdy mamy się zbliżyć, aby przyjąć do naszych
serc Chrystusa w Komunii eucharystycznej! Przychodzi do nas
Ten, który przynosi radość z pełnienia woli Bożej. Ten, który
przynosi świętość. Parafia jako cząstka Kościoła, jest
wspólnotą, w której ustawicznie słyszymy słowa:
«Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata»”.

Ks.  Stefan Misiniec