2 Niedziela Adwentu – Rok C
Dobre dzieła Boga

Przygotujcie drogę Panu,
prostujcie ścieżki dla Niego (Łk 3,4).
Pokój sprawiedliwości
i chwała pobożności! (Ba 5,4)

Pragnienie czynienia dobra, odczuwa w sposób naturalny
każdy człowiek, lecz niejednokrotnie złe doświadczenia,
urazy i doznane krzywdy, a także ludzkie wady sprawiają,
że dobre  zamiary i chęci pozostają niezrealizowane.
W duszy pozostaje jednak zawsze pragnienie bycia dobrym.
Ogólne doświadczenie większości z nas jest takie, że świat
oparty jest na wartościach, które nie tylko możemy,
ale wręcz powinniśmy pomnażać.

Pan Bóg rozpoczął wielkie i dobre dzieło stworzenia świata.
Stworzył też człowieka – obdarzając go talentami i zapraszając
przyjaźnie do swego warsztatu, czy też ogrodu, aby z Nim
współpracował. Natchnieni autorzy Pisma Świętego
potwierdzają, zgodnie z naszymi odczuciami, że Stwórca
natury tak ukształtował wnętrze człowieka, aby poprzez
dobre czyny, podołał zadaniu „panowania” nad powierzonym
mu światem. „Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni
w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry
przygotował, abyśmy je pełnili” (Ef 2;10).

Boży plan zniszczył swoim nieposłuszeństwem ten sam
człowiek, który wyszedł „z ręki” Stwórcy, jako dzieło
„bardzo dobre”. Popełnił bowiem grzech, nazwany
pierworodnym, a jego skutkiem jest skłonność do złego,
owa demoniczna „rysa” na duszy. Otrzymaliśmy jednak
możliwość wygładzenia wielu „nierówności”, idąc
za Chrystusem – Przewodnikiem wysłanym przez Ojca
Światłości, i słuchając Jego nauki. „Kto słucha słowa mego
i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne
i nie idzie pod sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia” (J 5,24).
Tak więc sam Pan Bóg – Budowniczy ludzkiego świata,
zapoczątkował też odnowienie planu zbawienia człowieka.
O takiej wizji naprawy mówili i pisali ludzie, którzy nawiązali
bliższą łączność z Bogiem. Nazywamy ich często prorokami
lub mężami Bożymi. Wszyscy oni mieli umiejętność
wsłuchiwania się w głos Boga objawiającego swoją wolę.
Odczuwali przy tym pragnienie dzielenia się przeżytymi
doświadczeniami z ludźmi, potrzebującymi pomocy
w prowadzeniu życia według Bożych reguł.

Święty Jan Paweł II mówił o czasie Adwentu,
jako o przygotowaniu do radosnej zmiany: „Zmieni się
radykalnie sytuacja człowieka na świecie, i dokona się
owo «dobre dzieło», które Pan «zapoczątkował» w człowieku.
O tym «dobrym dziele» mówi Apostoł Paweł w swoim liście
do Filipian: «Mam  właśnie ufność, że Pan, który
zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go do dnia
Chrystusa Jezusa» (Flp 1,6). Ta ufność, o której mówi
Apostoł, jest ściśle związana z Adwentem. […]
Konieczną jest rzeczą, abyśmy rozumieli Adwent jako
«dzieło Boże», które dokonuje się w każdym z nas,
i w każdym z nas powinno osiągnąć swoją pełną miarę.
«To dzieło» dokonuje się przy pomocy «udziału
w szerzeniu Ewangelii» (Flp 1,5), jak mówi św. Paweł,
to znaczy przy pomocy apostolstwa. Jednakże apostolstwo
ma swój wewnętrzny korzeń w poznaniu miłości Chrystusa.
I dlatego św. Paweł modli się za Filipian: «Aby miłość
wasza doskonaliła się coraz bardziej i bardziej w głębszym
poznaniu i wszelkim wyczuciu dla oceny, co lepsze»
(Flp 1,9-10)”.

Inicjatywa Boga dokonującego dobrych dzieł, ujawniła się
najbardziej z przyjściem na świat Jezusa Chrystusa
i głoszeniem przez Niego Dobrej Nowiny. Przebłagalna
ofiara Zbawiciela za grzechy wszystkich Ludzi, wynagrodziła
Stwórcy i umożliwia człowiekowi prowadzenie życia
w kręgu Bożego promieniowania.

Poeta Jerzy Liebert w uroczym, utrzymanym
w adwentowym klimacie wierszu, porównał ludzi
dobrej woli do Ptaszków św. Franciszka:

O szybę błękitną
Bijemy co dzień, Panie,
Wątłymi skrzydełkami.
Po drzewach stłoczeni,
Czekając, śpiewamy
Za Twymi drzwiami.

[…]

Bo jaka by nie była Twa wola –
Dla ptaków niepojęta –
I na niebie, i na ziemi
Tobie podobać się chcemy,
Tylko dla Twego uśmiechu
Śpiewamy po drzewach stłoczeni.