7 Niedziela Wielkanocna –
Wniebowstąpienie Pańskie – Rok B

Boży plan zbawienia

Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości
i objawienia w głębszym poznaniu
Jego samego (Ef 1,17)

Człowiek – istota myśląca – zastanawia się często
nad swoim miejscem w świecie i pyta o sens historii.
Pyta także, co może zrobić, aby jego życie wśród ludzi
na ziemi, przyczyniło się do udziału w budowaniu dziejów
wspólnego domu. Bywa, że człowiek, który zatracił sens
swego istnienia, buntuje się;  wewnętrzny konflikt z samym
sobą uwidacznia się wtedy w różnych sytuacjach, może
przybierać formę agresywną lub depresyjną. O takim
człowieku trzeba powiedzieć, że wypadł z harmonii
stworzenia i potrzebuje światła na odnalezienie drogi
współpracy ze światem, w którym żyje, a także
z wewnętrznym głosem, jaki mu towarzyszy w przeżyciach.

Apostoł Paweł wskazuje, że chrześcijanie otrzymali
charyzmat Ducha Świętego, który daje im zdolność
przyjęcia całej nauki objawionej przez Chrystusa
„w głębszym poznaniu Jego samego”. U tych, którzy
już mają wiarę, potrzebne są „światłe oczy dla serca”,
aby poznanie istoty osobowości Zbawiciela pomagało
im w odkrywaniu bogactwa „chwały Jego dziedzictwa
wśród świętych”.

Sam św. Paweł, spotkał się z Chrystusem
Zmartwychwstałym, który przemówił do niego
w blasku światła na drodze do Damaszku i rozjaśnił
mu wszystkie wątpliwości, dotyczące sensu istnienia
oraz przemienił go na świadka spraw duchowych. Od tego
czasu przez łączność z innymi apostołami i osobiste
rozmowy z Chrystusem, Paweł Apostoł stał się „naczyniem
wybranym” zawierającym tak ogromną wizję Bożych spraw,
że należy do geniuszy ludzkiego ducha. On w syntezie
wiary i miłości przekazał „wszelkie bogactwo duchowe”,
które otrzymał od Boga w Chrystusie.

Fragment listu do Efezjan (1,17-23) jest dziękczynieniem
Apostoła za to, że poznał Chrystusa, którego Bóg Ojciec
uczynił „Głową dla Kościoła”, oraz za wiernych, którzy
odpowiadając na wezwanie do życia z Bogiem mogą
uczestniczyć w „bogactwie chwały Jego dziedzictwa
wśród świętych”. Człowiek, który otwiera się na Boga,
zdolny jest do „głębszego poznania Jego samego”
i uczestniczenia w odwiecznym planie zbawienia.
Przytoczony list rozpoczyna święty Paweł
przedstawieniem prapoczątku odwiecznego planu
zbawienia ludzi przez Boga. On „z miłości przeznaczył
nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa
Chrystusa”. Syn Boży zapłacił za nas cenę Krwi, dlatego
dociera do nas Dobra Nowina o zbawieniu. Bóg Stwórca
świata widzialnego i świata duchowego pragnie, „byśmy
istnieli ku chwale Jego majestatu – my, którzyśmy już
przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie”. Przez wiarę
i przyjęcie darów Ducha Świętego chrześcijanin jest
„opatrzony pieczęcią” – zadatkiem naszego odkupienia.
Dar świętości otrzymuje człowiek mocą odwiecznego
postanowienia samego Boga, który wychodzi naprzeciw
człowieka, aby go uszczęśliwić oraz wynieść do chwały
swego majestatu.

W dużym skrócie o Bożym planie Zbawienia pisze
Suzanne de Dietrich w pracy o takim samym tytule:
„Tajemnica miłości Bożej jest tajemnicą zniżenia się.
Aby podnieść do siebie swoje stworzenie, Bóg zszedł
do poziomu człowieka: mówi do niego jego językiem,
przyjmuje jego ciało. Bóg w Biblii oddaje się ludziom,
tak jak im oddaje się w swoim Synu. Ludzie mogą robić
z tą książką, co zechcą: badać drobiazgowo, szydzić z niej,
odrzucać ducha, zatrzymując jedynie literę, i pozwalać
sobie w tej dziedzinie na wszystko. Lecz dla tych, którym
Bóg otwiera oczy, ciemności stają się światłem, a Biblia
staje się «Gesta Dei per Christum», (Czynami Boga
w Chrystusie) przy czym wszystkie ludzkie nieszczęścia
i wszystkie problemy historii znajdują w niej rozwiązanie”.

W święto Wniebowstąpienia Pańskiego rozważmy też,
co św. Jan Paweł II powiedział podczas beatyfikacji
Ojca Pio w Rzymie, 2 maja 1999 roku: «Miejsce»,
które Jezus idzie przygotować, znajduje się w «domu Ojca»;
tam uczeń będzie mógł przebywać na wieki z Nauczycielem
i mieć udział w Jego radości. Ale droga do tego celu jest
tylko jedna: Chrystus, do którego uczeń musi się stopniowo
upodobniać. Na tym właśnie polega świętość: chrześcijanin
nie żyje już sam, ale żyje w nim Chrystus (por. Ga 2,20).
Porywający cel, z którym związana jest równie pocieszająca
obietnica: «Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał
tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych
uczyni, bo Ja idę do Ojca» (J 14,12)”.