1 Niedziela Wielkiego Postu – Rok B
Ewangelia – radosną nowiną

[Jezus] mówił: Czas się wypełnił
i bliskie jest królestwo Boże.
Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15)

Słowo „Ewangelia” znaczy radosna nowina, dobra
wiadomość. W Nowym Testamencie Ewangelia
przedstawia wizerunek Jezusa Chrystusa z opisem
czynów i głoszonej przez Niego nauki. Zawiera
też relację o reakcjach na nią otaczających Go ludzi.

Jak ukształtowała się Ewangelia, którą dziś czytamy
i rozważamy? Przypomnijmy sobie dzień Zesłania Ducha
Świętego, gdy Piotr Apostoł stanął przed Wieczernikiem
z Jedenastoma i przemówił do zebranych ludzi: „Mężowie
izraelscy, słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka,
Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam
niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg
przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie,
tego Męża, który z woli, postanowienia i przewidzenia
Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych
do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go,
zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona
panowała nad Nim… Niech więc cały dom Izraela wie
z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście
ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem”
(Dz 2, 22-24 i 36).

Tak więc Apostołowie najpierw w Jerozolimie, a potem
w innych miejscowościach, głosili „Chrystusa
Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego”. W niedługim czasie
dostrzeżono konieczność pisemnego utrwalenia głoszonej
wiary w Jezusa i relacji wydarzeń z Nim związanych – tym
bardziej, że świadkowie przenosili się do dalekich miejsc,
lub umierali. Zasadniczą rolę w dziele zapisu Ewangelii
odegrał Paweł Apostoł, który w listach do założonych
przez siebie gmin chrześcijańskich wyjaśniał nie tylko
sprawy moralne i teologiczne, ale też podawał wiele faktów
z działalności Chrystusa. Święty Marek, współpracujący
najpierw ze św. Pawłem, a potem ze św. Piotrem, spisał
katechezę tego drugiego.

Dwie następne Ewangelie napisali święci Mateusz i Łukasz.
Ewangelista Mateusz, wychowany na pismach Starego
Testamentu wydobył z niego teksty dotyczące wydarzeń,
które wyraźnie wskazywały, że na Chrystusie wypełniły się
wszystkie proroctwa biblijne. Łukasz Ewangelista poszerzył
zakres wiadomości podanych przez św. Marka. Był
lekarzem i zwracał uwagę na cuda uzdrowienia. Cytował
też przypowieści Chrystusa i przekazał obszerny opis
okoliczności Jego Narodzin.

Czwartą Ewangelię napisał święty Jan,  najmłodszy
z apostołów. Przekazał ją u schyłku swojego życia,
pod koniec pierwszego stulecia. Dzięki niemu ocalało
wiele szczegółów i wyjaśnienia, nie do przecenienia,
uzasadniające, że Jezus, Syn Boży, w odwiecznych
planach zbawienia jest Drogą, Prawdą i Życiem
dla wszystkich ludzi.

Człowiek, wierzący w całość nauki przekazanej
przez wspólnotę apostolską pod przewodnictwem Piotra,
po wejściu w zapis gruntownie uzasadnionych wydarzeń
i obszernych relacji z głoszonych nauk Chrystusa może
jednak odczuwać pragnienie ich poszerzenia. Jednak
„Pamiętniki apostolskie” – jak rzymski teolog apologeta
Tertulian  (160-220 p.n.e) nazwał pisma Nowego
Testamentu – są wystarczająco bogatą dokumentacją –
darem Pierwotnego Kościoła, aby „Ukrzyżowany
i Zmartwychwstały” mógł przemówić do człowieka dobrej
woli w każdym stuleciu i odbić swój wizerunek w jego duszy.

Paweł Apostoł do nawróconych Galatów pisał: „Oświadczam
więc wam, bracia, że głoszona przeze mnie Ewangelia
nie jest wymysłem ludzkim. Nie otrzymałem jej bowiem
ani nie nauczyłem się od jakiegoś człowieka, lecz objawił mi
ją Jezus Chrystus” (Gal 1,11-12). Apostoł dowiedział się,
że niektórzy z Galatów przekręcają Ewangelię i domagają się
zachowania praw Starego Testamentu. Zareagował stanowczo:
„Nadziwić się nie mogę, że od Tego, który was łaską Chrystusa
powołał, tak szybko chcecie przejść do innej Ewangelii.
Innej jednak Ewangelii nie ma: są tylko jacyś ludzie, którzy
sieją zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelie
Chrystusową” (Ga 1, 6-7). Tych Apostoł narodów z całą
surowością potępia i nakazuje wierzącym: „A ci, którzy
należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje
wraz z jego namiętnościami i pożądaniami. Mając życie
od Ducha, do Ducha też się stosujmy. Nie szukajmy próżnej
chwały, jedni drugich drażniąc i wzajemnie sobie zazdroszcząc”
(Ga 5, 24-26).

Święty Jan Paweł II wyjaśniał: „I dlatego Kościół w dzisiejszej
liturgii modli się w dalszym ciągu: «Dobry jest Pan i prawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom. Pomaga pokornym
czynić dobrze, uczy pokornych dróg swoich» (Ps 25,8-9).
Kościół modli się o pokorę ludzkiego serca” (1982).