W tym czasie naród twój
dostąpi zbawienia,
każdy, kto się okaże
zapisany w księdze (Dn 12,1)
Poeta i pisarz Roman Brandstaetter, w książce „Krąg
biblijny”, opisał zwyczaj swojego dziadka, Izraelity,
który dawnym zwyczajem, zapisywał na wewnętrznych
stronach okładek Biblii daty śmierci przodków
i najbliższych. Młody Roman zapytał go pewnego razu:
„Dlaczego zapisujesz w Biblii imiona umarłych?”.
Wtedy dziadek mu odpowiedział: „Bo jest księgą żywych”.
Określenie „Księga Życia” pochodzi od list genealogicznych
zawierających imiona członków pokoleń Izraela – patriarchy
Jakuba. Podobnie Bóg utrwala imiona wszystkich żyjących,
przede wszystkim sprawiedliwych. Oni otrzymają od Boga
nagrodę i będą mieli udział w Jego Królestwie, natomiast
zbuntowani i grzesznicy zostaną skreśleni z Księgi Życia.
O ludziach zapisanych w „Księdze Życia” przez Boga
czytamy w wielu miejscach Pisma świętego.
W Księdze Wyjścia (32,31-34) znajduje się przejmująca
modlitwa Mojżesza, po bałwochwalstwie popełnionym
przez lud. Przywódca Izraelitów prosił Boga o przebaczenie:
„«Oto niestety lud ten dopuścił się wielkiego grzechu.
Sporządzili sobie boga ze złota. Przebacz jednak im
ten grzech! A jeśli nie, to wymaż mnie natychmiast z Twej
księgi, którą napisałeś». Pan powiedział do Mojżesza:
«Tylko tego, który zgrzeszył przeciw Mnie, wymażę z mojej
księgi. Idź teraz i prowadź ten lud, gdzie ci rozkazałem,
a mój anioł pójdzie przed tobą. A w dniu mojej kary ukarzę
ich za ich grzech»”. Heroiczna postawa Mojżesza, pośrednika
przymierza, budzi podziw – gotów był umrzeć za powierzony
mu lud. Wiedział, że Bóg ma Swoją „Księgę”
z zapisanymi czynami ludzi, prosił więc Boga,
aby wypełnił obietnice dane patriarchom (w. 11-13).
O Księdze Życia, która w świadomości pobożnego Żyda
była znakiem obietnicy wiecznego życia z Bogiem,
czytamy w psalmach. Na przykład w psalmie 69 (w. 29)
człowiek uciśniony skarży się Bogu na dręczących go
nieprzyjaciół i tak Go przekonuje o swojej krzywdzie,
że modlitwa jego przemienia się w złorzeczenie
(co w Starym Przymierzu nie było rzadkością):
„Niech zostaną wymazani z Księgi Żyjących
i niech nie będą zapisani z prawymi”.
Księga proroka Daniela zawiera opis jego wizji,
w której zobaczył pojawienie się świętego Michała
Archanioła w czasach ostatecznych:
„W tym czasie naród twój dostąpi zbawienia:
ci wszyscy, którzy zapisani są w Księdze” (Dn 12,1).
Prorok, usłyszał też wtedy tajemnicze polecenie:
„Ty jednak, Danielu, ukryj słowa i zapieczętuj Księgę
aż do czasów ostatecznych. Wielu będzie dociekało,
aby pomnożyła się wiedza” (Dn 12,4).
O wpisie do Księgi Życia czytamy też u Izajasza.
Ten wielki prorok zapowiadał rozpoczęcie epoki mesjańskiej:
„W owym dniu Odrośl Pana stanie się ozdobą i chwałą,
a owoc ziemi przepychem i krasą dla ocalałych z Izraela.
I będzie tak: ktokolwiek żywy pozostał na Syjonie
i kto się ostał w Jeruzalem, każdy nazwany będzie świętym
i wpisany do Księgi Życia w Jeruzalem” (Iz 4, 2-3).
Wyraźne nawiązanie do przepowiedni mesjańskiej
zawiera List do Hebrajczyków w Nowym
Testamencie. Wyznawców Chrystusa, którzy
niedawno przyjęli chrzest, poucza:
„Wy natomiast przyszliście do góry Syjon,
do miasta Boga żywego – Jeruzalem niebieskiego,
do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste
zgromadzenie, i do Kościoła pierworodnych,
którzy są zapisani w niebiosach, do Boga,
który sądzi wszystkich, […] do Pośrednika
Nowego Testamentu – Jezusa…” (Hbr 12,22-24).
Święty Paweł pisząc list do Filipian prosił swojego
współpracownika, którego tam pozostawił,
aby wspomagał chrześcijanki, Ewodię i Syntychę.
Wprawdzie chwilowo poróżniły się między sobą, ale
wcześniej „trudziły się dla Ewangelii wraz z Klemensem
i pozostałymi moimi współpracownikami,
których imiona są w Księdze Życia” (Flp 4,3).
Święty Jan Apostoł w Apokalipsie pisze w kilku
miejscach o Księdza Życia. Umiłowany uczeń Pana Jezusa
na początku Księgi Objawień umieścił listy pisane
do siedmiu pierwotnych gmin, nazwanych Kościołami.
W liście do mieszkańców Sardes wypowiada zachętę
dla tych, którzy trwają w wierności Chrystusowi:
„W Sardes masz kilka osób, co swoich szat nie splamiły;
będą chodzić ze Mną w bieli, bo są godne tego.
Tak szaty białe przywdzieje zwycięzca.
I z Księgi Życia imienia jego nie wymażę.
I wyznam imię jego przed Ojcem i Jego aniołami” (Ap 3,5).
Pod koniec Apokalipsy Apostoł opisał wizję Miasta
Świętego Jeruzalem, odnowionego, „mającego chwałę Boga”,
które oświetla Baranek. Jest to wizja uszczęśliwiająca:
„I w jego świetle będą chodziły narody, […]
I wniosą do niego przepych i skarby narodów.
A nic nieczystego do niego nie wejdzie,
ani ten, co popełnia ohydę i kłamstwo, lecz tylko
zapisani w Księdze Życia Branka” (Ap 21,24 i 26-27).
Być chrześcijaninem obecnie – to uzyskać swoje miejsce
w Księdze Życia. Święty Jan Paweł II uczył:
„Być chrześcijaninem dzisiaj tak samo jak wówczas,
w pierwszym pokoleniu wyznawców Chrystusa,
znaczy przyjmować w dalszym ciągu świadectwo
Apostołów, naocznych świadków. Znaczy wierzyć
tą samą wiarą, jaka powstała w nich dzięki czynom
i słowom Chrystusa, potwierdzonym przez Jego
śmierć i zmartwychwstanie. Również my, należący
do teraźniejszego pokolenia wyznawców Chrystusa,
powinniśmy prosić, byśmy doświadczyli tego samego,
co dwaj uczniowie z Emaus: «Panie Jezu, wyjaśnij nam
Pisma; niech pała w nas serce, kiedy do nas mówisz»”
(por. Łk 24,32).
Ks. Stefan Misiniec