8 Niedziela Zwykła
Jesteście naszym listem
Wy jesteście naszym listem,
pisanym w sercach naszych, listem,
który znają i czytają wszyscy ludzie (2 Kor 3,2)
Piękna wypowiedź św. Pawła Apostoła,
świadcząca o literackiej wrażliwości autora,
przekazuje sygnał o jakimś niepokoju,
który przeżywał w założonych gminach.
Może istniał nawet jakiś zamęt dotyczący
treści lub sposobu jego nauczania. Kontekst
wskazuje, że znaleźli się tam przeciwnicy Pawła,
którzy posłużyli się listami, pochodzącymi
rzekomo od Apostołów, przebywających
w Palestynie, aby wnieść zamieszanie
w rozwijającym się Kościele. Święty Paweł
nie miał zwyczaju atakować swych przeciwników,
jednak stosował demaskowanie pseudoapostołów,
aby obronić duchowe dobro – młody Kościół
w Koryncie był jego chlubą. Wierni przyjęli
pełną naukę Chrystusa z mocą Jego Krzyża,
co nie było łatwe dla nowych wyznawców.
To Bóg sprawił – pisze Apostoł, „żeśmy mogli
stać się sługami Nowego Przymierza,
przymierza nie litery, lecz Ducha;
litera bowiem zabija, Duch ożywia” (1 Kor 3,6).
Święty Paweł wprowadza nowość w kulturę religijną:
przymierze Ducha w przeciwieństwie do Starego
Prawa, gdzie martwa litera nakładała człowiekowi
drobiazgowe obowiązki, a nie dawała sił do ich
wypełnienia. Nowe Przymierze zawarte w Chrystusie
staje się źródłem życia. Z nakazami i zakazami
daje Ono także możliwość ich wypełnienia.
Apostoł prowadzi bogatą i zawikłaną argumentację,
aby wyjaśnić, że cały Stary Testament zorientowany
jest na osobę Chrystusa. Odtąd, ile razy ktoś,
zwróci się do Pana, zasłona z jego oczu opada,
tak jak z oblicza Mojżesza, gdy zwracał się do Boga.
Chrystus jest pośrednikiem Nowego Przymierza.
Kto zwraca się do Pana, z jego serca opada zasłona,
bo Jezus jest siłą ożywczą, która wyzwala człowieka
z więzów prawa, grzechu i śmierci (por. Rz 5-8).
„A jeśli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa
wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa
z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciało
mocą mieszkającego w was swego Ducha” (Rz 8,11).
Święty Jan Paweł II w katechezie wyjaśniał:
„Jezus uwalnia człowieka od «litery prawa»,
aby wprowadzić go w jego «ducha», bowiem,
jak mówi św. Paweł, sama «litera zabija», a tylko
«duch ożywia» (por. 2 Kor 3,6). Braterska miłość,
jako odbicie i udział w miłości Bożej, jest zasadą
ożywiającą nowe Prawo, które jest jakby konstytucjonalną
podstawą królestwa Bożego (por. św. Tomasz z Akwinu)”.
Jezus Chrystus „Odkupiciel Człowieka” jest centralną
postacią w nauczaniu Jana Pawła II. Wystarczy
przypomnieć, że taki tytuł (Redemptor Hominis)
nosi pierwsza encyklika św. Jana Pawła II. Czytamy
w niej: „Tak więc posłannictwo Chrystusa związane
jest z objawieniem Dobrej Nowiny (Ewangelii),
jest skierowane do człowieka. Jest na człowieka
«ześrodkowane», poniekąd «antropocentryczne».
Równocześnie ten zasadniczy zwrot ku człowiekowi
jest gruntownie osadzony w objawieniu królestwa
Bożego, w zwiastowaniu jego przyjścia i bliskości:
«przybliżyło się królestwo Boże […] wierzcie
Ewangelii» (por. Mk 1,15)”. Ojciec Święty wyjaśnia
wprost: „Chrystus głosi Ewangelię tego królestwa,
a równocześnie całym swoim posłannictwem
urzeczywistnia królestwo Boże, przyczynia się
do tego, iż rodzi się ono i rozwija, jak ziarno
rzucone w doczesne dzieje człowieka i świata.
Staje się takim faktem i rzeczywistością poprzez
słowo Ewangelii, a nade wszystko przez ziemskie
życie Syna Człowieczego, zwieńczone w tajemnicy
paschalnej Jego krzyżem i zmartwychwstaniem”.
Ks. Stefan Misniec