1 Niedziela Wielkiego Postu – Rok B
Ewangelia – radosną nowiną

[Jezus] mówił: Czas się wypełnił
i bliskie jest królestwo Boże.
Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15)

Słowo „Ewangelia” znaczy radosna nowina, dobra
wiadomość. W Nowym Testamencie Ewangelia
przedstawia wizerunek Jezusa Chrystusa z opisem
czynów i głoszonej przez Niego nauki. Zawiera
też relację o reakcjach na nią otaczających Go ludzi.

Jak ukształtowała się Ewangelia, którą dziś czytamy
i rozważamy? Przypomnijmy sobie dzień Zesłania
Ducha Świętego, gdy Piotr Apostoł stanął przed
Wieczernikiem z Jedenastoma i przemówił
do zebranych ludzi: „Mężowie izraelscy, słuchajcie
tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża,
którego posłannictwo Bóg potwierdził wam
niezwykłymi czynami, cudami i znakami,
jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was,
o czym sami wiecie, tego Męża, który z woli,
postanowienia i przewidzenia Bożego został
wydany, przybiliście rękami bezbożnych
do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił
Go, zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe
było, aby ona panowała nad Nim…
Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną
pewnością, że tego Jezusa, którego wyście
ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem”
(Dz 2, 22-24 i 36).

Tak więc Apostołowie najpierw w Jerozolimie,
a potem w innych miejscowościach, głosili
„Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego”.
W niedługim czasie dostrzeżono konieczność
pisemnego utrwalenia głoszonej wiary w Jezusa
i relacji wydarzeń z Nim związanych – tym bardziej,
że świadkowie przenosili się do dalekich miejsc,
lub umierali. Zasadniczą rolę w dziele zapisu
Ewangelii odegrał Paweł Apostoł, który w listach
do założonych przez siebie gmin chrześcijańskich
wyjaśniał nie tylko sprawy moralne i teologiczne,
ale też podawał wiele faktów z działalności Chrystusa.
Święty Marek, współpracujący najpierw ze św. Pawłem,
a potem ze św. Piotrem, spisał katechezę tego drugiego.

Dwie następne Ewangelie napisali święci Mateusz
i Łukasz. Ewangelista Mateusz, wychowany na
pismach Starego Testamentu wydobył z niego teksty
dotyczące wydarzeń, które wyraźnie wskazywały,
że na Chrystusie wypełniły się wszystkie proroctwa
biblijne. Łukasz Ewangelista poszerzył zakres
wiadomości podanych przez św. Marka. Był lekarzem
i zwracał uwagę na cuda uzdrowienia. Cytował też
przypowieści Chrystusa i przekazał obszerny opis
okoliczności Jego Narodzin.

Czwartą Ewangelię napisał święty Jan,  najmłodszy
z apostołów. Przekazał ją u schyłku swojego życia,
pod koniec pierwszego stulecia. Dzięki niemu ocalało
wiele szczegółów i wyjaśnienia, nie do przecenienia,
uzasadniające, że Jezus, Syn Boży, w odwiecznych
planach zbawienia jest Drogą, Prawdą i Życiem
dla wszystkich ludzi.

Człowiek, wierzący w całość nauki przekazanej
przez wspólnotę apostolską pod przewodnictwem
Piotra, po wejściu w zapis gruntownie uzasadnionych
wydarzeń i obszernych relacji z głoszonych nauk
Chrystusa może jednak odczuwać pragnienie ich
poszerzenia. Jednak „Pamiętniki apostolskie” – jak
rzymski teolog apologeta Tertulian  (160-220 p.n.e)
nazwał pisma Nowego Testamentu – są wystarczająco
bogatą dokumentacją – darem Pierwotnego Kościoła,
aby „Ukrzyżowany i Zmartwychwstały” mógł
przemówić do człowieka dobrej woli w każdym
stuleciu i odbić swój wizerunek w jego duszy.

Paweł Apostoł do nawróconych Galatów pisał:
„Oświadczam więc wam, bracia, że głoszona
przeze mnie Ewangelia nie jest wymysłem ludzkim.
Nie otrzymałem jej bowiem ani nie nauczyłem się
od jakiegoś człowieka, lecz objawił mi ją Jezus
Chrystus” (Gal 1,11-12).
Apostoł dowiedział się, że niektórzy z Galatów
przekręcają Ewangelię i domagają się zachowania
praw Starego Testamentu. Zareagował stanowczo:
„Nadziwić się nie mogę, że od Tego, który was łaską
Chrystusa powołał, tak szybko chcecie przejść do
innej Ewangelii. Innej jednak Ewangelii nie ma:
są tylko jacyś ludzie, którzy sieją zamęt i którzy
chcieliby przekręcić Ewangelie Chrystusową” (Ga 1, 6-7).
Tych Apostoł narodów z całą surowością potępia
i nakazuje wierzącym: „A ci, którzy należą
do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje
wraz z jego namiętnościami i pożądaniami.
Mając życie od Ducha, do Ducha też się stosujmy.
Nie szukajmy próżnej chwały, jedni drugich
drażniąc i wzajemnie sobie zazdroszcząc” (Ga 5, 24-26).

Święty Jan Paweł II wyjaśniał: „I dlatego Kościół
w dzisiejszej liturgii modli się w dalszym ciągu:
«Dobry jest Pan i prawy, dlatego wskazuje drogę
grzesznikom. Pomaga pokornym czynić dobrze,
uczy pokornych dróg swoich» (Ps 25,8-9).
Kościół modli się o pokorę ludzkiego serca” (1982).

Ks. Stefan Misiniec