1 Niedziela Adwentu – Rok C
Czas pomyślnej zapowiedzi Boga

Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię
pomyślną zapowiedź (Jr 33,14)

Jest Księga, nazywamy ją Biblią, która przez wieki niesie
ludziom „pomyślną zapowiedź”. W części pierwszej
zapowiadała czasy mesjańskie. W drugiej – opisuje czas
„objawienia się chwały Pańskiej” (Iz 40,5).

Zapowiedź przyjścia na świat Mesjasza, który odnowi
wszystko, co zostało uszkodzone na początku historii
człowieka, znajduje się w proroctwach wielu Bożych mężów.
Prorok Izajasz pisze: „Oto Pan Bóg przychodzi z mocą
i ramię Jego dzierży władzę. Oto Jego nagroda z Nim
idzie i przed Nim Jego zapłata” (Iz 40,10). Prorokowi
Jeremiaszowi przypadło obwieszczać ciężkie czasy
i kataklizm zniszczenia stolicy przez najazd Babilończyków.
Dożył jednak chwili, gdy mógł przepowiedzieć lepsze dni:
„Wzbudzę Dawidowi potomka sprawiedliwego; będzie on
wymierzał prawo i sprawiedliwość na ziemi” (Jr 33,15).
Potomek ten pochodzić będzie z rodu króla Dawida,
i jak cała jego dynastia – z miasta Betlejem.
„A ty, Betlejem Efrata – przepowiadał prorok Micheasz –
najmniejsze jesteś pośród plemion judzkich! Z ciebie wyjdzie
dla mnie Ten, który będzie władał w Izraelu” (Mi 5,1).
Przepowiednię uzupełnia poetycki obraz zapisany u Izajasza:
„I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl
z jego korzenia” (Iz 11,1). A Jesse był ojcem Dawida.
Radosną wiadomość wzbogacają teksty psalmów.
Psalmista wie, że ten potomek będzie większy od
historycznego króla z Betlejem. Psalm 110 – mesjański –
zapowiada, że  zajmie On  miejsce po prawicy Ojca
„Wyrocznia Boga dla Pana mego: «Siądź po mojej prawicy,
aż Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy».
Twoje potężne berło niech Pan rozciągnie z Syjonu:
«Panuj wśród swych nieprzyjaciół!»” (Ps 110,1-2).
Pan Jezus tekst ten odniósł wyraźnie do siebie.
W dyskusji z faryzeuszami zapytał: „«Co sądzicie
o Mesjaszu? Czyim jest Synem?» Odpowiedzieli Mu:
«Dawida». Wtedy rzekł do nich: «Jakżeż więc Dawid
natchniony przez Ducha może nazywać Go Panem,
gdy mówi: Rzekł Pan do Pana mego: siądź po prawicy
mojej, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod stopy Twoje.
Jeśli więc Dawid nazywa Go Panem, to jak może być On
[tylko] jego synem?» I żaden z nich nie mógł Mu odpowiedzieć”.
Zapowiedziany Mesjasz godnością przewyższa
nie tylko jakiegokolwiek króla ziemskiego, ale i aniołów.
Chrystus Zmartwychwstały spełnił pomyślną
zapowiedź, gdy „wyniesiony na miejsce po prawicy Boga,
otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego…”
– uzasadniał św. Piotr Apostoł przed Wieczernikiem
w dniu Zesłania Ducha Świętego. I w natchnieniu wołał:
„Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością,
że tego Jezusa, którego ukrzyżowaliście, uczynił Bóg
i Panem i Mesjaszem”.

Adwent, przeżywany każdego roku, przypomina dzieje
pomyślnych zapowiedzi Boga i historie otwierania się ludzi
na Boże wołanie. Opisy chwalebnego królestwa Bożego
zapowiedziane w Izraelu odnoszą się do wszystkich narodów
w czasach mesjańskich i zarysowują okoliczności,
jakie urzeczywistnią się w królestwie Bożym, założonym
przez Chrystusa. „«Pocieszcie, pocieszcie mój lud!» –
mówi wasz Bóg. «Przemawiajcie do serca Jeruzalem
i wołajcie do niego…»” (Iz 40,1-2).

„Wstąpże na wysoką górę,
zwiastunko dobrej nowiny w Syjonie!
Podnieś mocno twój głos,
zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem!
Podnieś głos, nie bój się!
Powiedz miastom judzkim:
«Oto wasz Bóg!»
Oto Pan Bóg przychodzi z mocą
i ramię Jego dzierży władzę.
Oto Jego nagroda z Nim idzie
i przed Nim Jego zapłata.
Podobnie jak pasterz pasie On swą trzodę,
gromadzi [ją] swoim ramieniem,
jagnięta nosi na swej piersi,
owce karmiące prowadzi łagodnie” (Iz 40,9-11).

Święty Jan Paweł II, zwiastun Dobrej Nowiny, Prorok
przełomu drugiego i trzeciego tysiąclecia, rozważał:
„Adwent oznacza równocześnie przyjście i oczekiwanie.
Oznacza naprzód to oczekiwanie na przyjście oczekiwanego
w Starym Testamencie Mesjasza, które miało miejsce w noc
Bożego Narodzenia. Ale równocześnie jest to oczekiwanie
na ponowne przyjście Syna Człowieczego «z wielką mocą
i chwałą» (Łk 21,27).
W noc betlejemską przychodzi jako słabe dziecię owinięte
w pieluszki i położone w żłobie – na końcu czasów ma przyjść
jako Sędzia, jako Pan ludzkich sumień, jako Syn Człowieczy
wypełniający do końca dzieło historii. Św. Łukasz mówi,
że przyjście to ma się dokonać wśród znaków w całym
kosmosie. Na ziemi zaś będzie mu towarzyszyć trwoga
narodów wobec wydarzeń zagrażających ziemi. Zostaną
«wstrząśnięte moce niebios» (por. Łk 21,26). Jednakże słowo
Boże wzywa do nadziei i odwagi: «A gdy się to dziać zacznie,
nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się
wasze odkupienie»” (Łk 21,28). Święty Papież zachęca
do czujnego oczekiwania na przyjście Pana. „Może tak jak
czuwali Pasterze w noc betlejemską. A może tak, jak mieli
czuwać apostołowie, których Jezus zabrał ze sobą do Ogrójca
w noc przed swoją męką. Jesteście wezwani – mówił
św. Jan Paweł II – do czuwania przy tajemnicy Narodzenia,
a zarazem w perspektywie tajemnicy paschalnej, kiedy
wypełnia się do końca zbawcze przyjście Odkupiciela świata”.