1 Niedziela Adwentu – Rok A

Biblijna zapowiedź Mesjasza

On będzie rozjemcą pomiędzy ludami
i wyda wyroki dla licznych narodów.
Wtedy swe miecze przekują na lemiesze,
a swoje włócznie na sierpy (Iz 2,4)

W mrokach dziejów istniał zakątek ziemi, nazywany dziś
Palestyną lub Ziemią Świętą. Mieszkało tam plemię,
wywodzące się od Abrahama, które chroniąc świętą
tradycję praojców, przekazywało przez pokolenia treść
objawienia Bożego, danego protoplastom. Nazywano ich Izraelitami, od imienia patriarchy Jakuba (Izraela). Był on wnukiem Abrahama, i tak jak jego praojciec – czcił Jednego Boga.

Abraham przybył z Ur Chaldejskiego – miasta w Mezopotamii, na  ziemię wskazaną w wizji przez Boga. Wędrował z całą swoją rodziną, szukając miejsca na dłuższe osiedlenie i pastwisk dla trzody. Potomkowie Abrahama, w latach nieurodzaju, szukali pomocy w sąsiednim Egipcie. Tam – po latach – stali się niewolnikami,  ciemiężonymi przez faraona. Powrót „na ojcowiznę” dokonywał się pod wodzą Mojżesza, któremu Bóg objawił się
w ognistym krzewie i przekazał mu swą wolę. Mówił Pan: „Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie i nasłuchałem się narzekań jego […] Zstąpiłem, aby go wyrwać z ręki Egiptu i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi, która opływa w mleko i miód […] oto posyłam cię do faraona, i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z Egiptu”
(Wj 3,7-11 ).

Podczas wędrówki obfitującej w liczne udręki i nieszczęścia, następował proces scalania i dojrzewania społeczności Izraelitów, wywodzącej się z jednego pnia rodowego. Świadomość, że są narodem wybranym przez Boga, otoczonym Jego opieką, stawała się podstawą ich życia narodowego i społecznego. Otrzymali też od Boga obietnicę przybycia Mesjasza, wysłańca Bożego, najlepszego przewodnika – „Pasterza Izraela”. Z każdym
pokoleniem przybywało szczegółów dotyczących okoliczności
i czasu Jego przyjścia, oraz zadań, jakie Mesjasz podejmie.

Wśród największych wizjonerów czasów mesjańskich był prorok Izajasz, żyjący w latach około 765 – 701 przed Chr. Prorok ten, pięknym językiem przekazuje olśniewającą wizję przyszłości Jerozolimy i „domu Jakuba” (2,1-5). Na początku wzywa pokolenia Izraela, aby uznały zbawczą obecność Boga na Syjonie. „Góra świątyni Pana stanie mocno na wierzchu gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą i rzekną: «Chodźcie, wstąpmy na górę Pana, do świątyni Boga
Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Pana z Jeruzalem»” (Iz 2,2-3). Świątynia jest „mieszkaniem” Bożej chwały, bo łączy niebo z ziemią. Wysokość wzgórza nie dotyczy fizycznych rozmiarów, ale znaczenia religijnego. Wędrówka narodów do tej świątyni odbywać się będzie w celach religijnych, aby zaczerpnąć z pouczeń Pana dla otrzymania wskazówek dotyczących
duchowego i moralnego kształtowania życia. Użyte określenia „ścieżki” i „drogi”, oddają słowem obraz życia nadprzyrodzonego, przy pomocy porównań i odniesień zaczerpniętych z życia codziennego. „Dom Jakuba” – to nawiązanie do błogosławieństwa, jakie Izaak przekazał Jakubowi: „Niechaj ci służą ludy i niech ci pokłon oddają narody” (Rdz 27,29).

Mesjasz, kiedy przyjdzie, odnowi sposób życia ludzkości: „On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i wyda wyroki dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny”
(Iz 2,4). Izajasz zachęca: „Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej!”

Jan Paweł II,  rozważając ten fragment tekstu Izajasza, mówił: „Dzięki światłu Ducha Świętego, Prorok ma bardzo ostrą i uniwersalistyczną wizję zbawienia. Jeruzalem, miasto położone pośrodku Izraela, Ludu Bożego wybrania, ma przed sobą wielką przyszłość. Kiedy prorok mówi, że „słowo Pana wyjdzie z Jeruzalem”, na wiele wieków przed przyjściem Chrystusa
zapowiada uniwersalność Jego mesjańskiego posłannictwa. Spojrzenie Izajasza wzbogaca naszą adwentową świadomość. Ten, który ma przyjść, który ma się „do końca” objawić właśnie pośrodku świętego miasta Jeruzalem poprzez swoją Ewangelię, a w szczególności poprzez swój krzyż i zmartwychwstanie, będzie posłany do wszystkich narodów świata, do całej ludzkości. Będzie On Bożym Pomazańcem, będzie Odkupicielem człowieka.
Nawiedzenie Jego będzie trwało krótko, ale posłannictwo przekazane apostołom i Kościołowi ma trwać do końca świata. Będzie On Pośrednikiem pomiędzy Bogiem a ludźmi i wielkim głosem będzie wzywał narody do pokoju, ażeby «przekuły swe miecze na lemiesze, a włócznie na sierpy» (por. Iz. 2,4). Stąd właśnie to wezwanie Izajasza zwrócone do narodów całej ziemi, ażeby swoje oczy i swoje kroki kierowały w stronę Jeruzalem. […] Orędzie Adwentu jest związane ze zbliżającym się przyjściem Syna Człowieczego. Tej świadomości odpowiada wezwanie do czuwania. Jezus mówi do swoich słuchaczy w Ewangelii według św. Mateusza: «Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie. […] Dlatego i wy bądźcie gotowi, bo w chwili, której się nie domyślacie Syn Człowieczy przyjdzie» (Mt 24,42.44). A temu wezwaniu, które wiele razy powtarza się w Ewangelii, odpowiada znakomicie fragment listu św. Pawła do Rzymian. Apostoł pisze: «rozumiejcie chwilę obecną» (Rz 13,11). Tak więc oczekiwanie, które skierowane jest ku przyszłości, jest nam zawsze ukazywane jako «chwila» już bliska i obecna. W dziele zbawienia nie można niczego odkładać na później. Ważne jest każde «teraz»!”

Ks. Stefan Misiniec